“Het geeft veel kracht als mensen me hun verhaal toevertrouwen”, zegt Thomas. “It’s very empowering. Door er zelf schaamteloos over te zijn, wil ik anderen ook kracht geven.”

Maar de weg is nog lang, beseft hij. “Er komen nog altijd veel jongens van 19, 20 jaar naar me toe die er niet in bredere kring over durven te praten. Het is eeuwig zonde dat zulke jongeren, die zoveel voor de scene zouden kunnen betekenen, zich verstoppen en bang moeten zijn.”

Was dat glas wijn wel zo verstandig?

Wat ook niet helpt: verkrachting valt meestal moeilijk te bewijzen. Zelf deed Thomas in februari 2021 uiteindelijk toch aangifte. Tot vervolging kwam het niet. “Dan hoor je: het is jouw woord tegen het zijne. Ik kreeg daar eerlijk gezegd ook het gevoel dat ook de politie mij als medeverantwoordelijk beschouwde, want ja, er was alcohol gedronken, en drugs gebruikt, en dan krijg je zulke dingen… Geen fijne ervaring.”

Eerlijk vindt hij die vergelijking niet, benadrukt hij. Alcohol en drugs maken verkrachting nog niet legitiem. “Aan een vrouwelijk slachtoffer wordt er ook niet zo nadrukkelijk gevraagd of het wel verstandig was om een paar glazen wijn te drinken.”

Maar toch: de aandacht neemt toe, het onderwerp wint aan bekendheid – en vooral aan openheid. Steeds meer mannen durven het beestje bij de naam te noemen. Op die manier, hoopt Thomas, kan de gayscene het taboe doorbreken, de zwijgcultuur opheffen, en zo het probleem van verkrachting grondig aanpakken. “Ik ben er niet op uit de daders te stigmatiseren, ik wil vooral onze scene veiliger maken. Ik denk dat we uiteindelijk als gay-community het goede voorbeeld kunnen geven. Dat we iedereen, mannen en vrouwen, laten zien hoe je de grenzen van iedereen respecteert, hoe je een gemeenschap bouwt waarin je voor elkaar opkomt en elkaar beschermt.”

Waar weerstand is, komt verandering

Er moet hem nog wel een kritische noot richting bekende belangenorganisaties voor ‘de lhbti-clubs’ van het hart: “De belangstelling in die organisaties om over dit onderwerp te praten kan een stuk beter. Ik vind dat ze er nog erg aarzelend mee zijn. Ze willen liever aandacht voor positieve verhalen uit de scene. Dat is wel te begrijpen, maar echt, we móeten het hierover hebben.”

Actieve weerstand is er trouwens ook nog steeds, zegt Thomas. Berichten waarin staat: hou erover op, you are making us look bad. Maar dat verwelkomt hij. “Ik krijg vaak het verwijt dat ik de gay-community in een kwaad daglicht zet. Maar dan denk ik: zo ontwikkelen we langzaam nieuwe normen, door het gesprek te voeren. Deze mensen hebben toch een kwartier de tijd genomen om erover na te denken en mij te schrijven. Dat is, op een bepaalde manier toch, vooruitgang. Het laat zien dat we op de goede weg zijn. Waar weerstand is, is verandering in de maak.”