Tatoeages op het werk: verbergen of juist laten zien?

[ad_1]

“Hoewel werkgevers nooit vervelend op mijn tatoeages hebben gereageerd, ben ik me er altijd erg bewust van dat ik ze heb”, vertelt Jasmijn Gerritsen (31). Ze heeft veel opvallende tatoeages en wordt regelmatig nagestaard, maar ze krijgt ook complimenten van wildvreemden.

Verborgen gehouden

“Toen ik solliciteerde op mijn vorige baan bij een grote webwinkel, heb ik ze in het eerste gesprek bewust verborgen gehouden. Ik wilde beoordeeld worden op mijn vaardigheden en intelligentie, niet op mijn uiterlijk. Mensen kunnen hun mening soms snel klaar hebben. In het tweede gesprek ben ik er wel duidelijk over geweest en heb ik gevraagd of het een probleem was. Ik wil niet ergens werken waar het een issue is. Al zullen werkgevers dat anno nu waarschijnlijk niet zo expliciet uitspreken, het is toch een vorm van discriminatie.” 

“Bij de webwinkel maakte het gelukkig niet uit, al was ik wel een uitzondering. ‘Het meisje met al die tattoos’, zo stond ik bekend. In mijn huidige baan bij een grote uitgeversgroep kijkt niemand ervan op. Uit respect verberg ik ze op kantoor. Ik hoef niemand ermee te confronteren, want het is iets van mij. Ik loop er dus niet mee te koop. Ik heb vrij veel tattoos die heftig kunnen overkomen, met dikke zwarte lijnen. Op mijn ene kuit staat een ‘facehugger’ uit de film Alien. Ik vind hem zelf supermooi, maar veel mensen, onder wie mijn ouders, begrijpen niet waarom ik zoiets op mijn been heb laten zetten.” 

Bedekken als het nodig is

“Ik heb bewust alleen tatoeages op plekken die ik kan bedekken als het nodig is. Je weet nooit in wat voor situatie je terechtkomt waar het niet gepast is. Ik vind het een kwestie van respect om je aan te passen aan je omgeving. Zo zal ik nooit een kerk binnenlopen terwijl de quote op mijn onderbeen zichtbaar is: ‘Not today Satan, not today’ staat daar. Dat is van RuPaul’s Drag Race en betekent zoveel als dat de duivel je vandaag niet zal dwarsbomen. Grappig en heel goed gevonden vind ik, maar het wordt weleens verkeerd begrepen. Dat woord, ‘satan’, roept toch bepaalde associaties op. Vooral op vakantie, als ik met blote benen loop, voel ik me er weleens ongemakkelijk mee.”

“Vorig jaar op Rhodos liep een Engelssprekende vrouw langs die opzichtig naar mijn benen keek en daarna luid tegen haar man zei: Jesus Christ! Veel anderen trekken gezichten van afschuw. Waar bemoei je je mee, denk ik dan. Ik kan er op zich wel om lachen, ik staar gewoon terug. Weet je wat het is? Ze kijken wel, maar ze zien mij niet. Ze zien mijn tatoeages, niet mij als persoon, iemand met een amicaal gezicht en gevoelens.”

Vooroordelen

“Laatst bij HLN zag ik dat een vrouw met tatoeages niet werd geholpen door omstanders in een noodsituatie. Ik vraag me af of mij dat ook zou gebeuren. Sommige mensen zien je als iemand die mogelijk bedreigend kan zijn. Ik snap waar dat vandaan komt, maar inmiddels zijn tatoeages allang niet meer voorbehouden aan bajesklanten en gespuis. In mijn omgeving ben ik waarschijnlijk degene die het minst snel een vlieg kwaad zou doen. Ik straal verder niets bedreigends uit, maar door die tatoeages hebben mensen toch bepaalde vooroordelen.” 

“Sommige mensen, vooral vijftigplussers, zeggen: ‘Ík zou het nooit doen, maar je moet het zelf weten’. Dan denk ik: dat zeg ik toch ook niet als jij een nieuwe rok hebt gekocht? ‘Ík zou hem niet kopen, maar je moet het zelf weten’. Mensen zijn zich er niet van bewust dat dat niet aardig is. Misschien denken ze dat je weerbaarder bent als je tatoeages hebt; dat ze dit soort dingen wel kunnen zeggen omdat het je toch niets doet. Het kwetst me ook niet. Ik ben best gevoelig, maar omdat ik helemaal achter mijn tatoeages sta en deze mensen mij toch niet begrijpen, raakt het me niet. 

Wat me dan weer wél raakt, is als wildvreemden op me af komen om me te complimenteren met mijn tatoeages. Dat gebeurt ook regelmatig. Heel bijzonder vind ik dat, als iemand die ik niet ken mij zíét en de moeite neemt om iets aardigs te zeggen over de keuzes die ik heb gemaakt. Zo kan het ook.”

‘Het helpt dat het Eftelingplaatjes zijn’

Joost Majoor (42) is ambulancechauffeur. Op een enkele patiënt na is iedereen enthousiast over zijn tatoeages. Het helpt misschien wel dat het Efteling-plaatjes zijn.

“Ik werk inmiddels bijna tien jaar als ambulancechauffeur. Onder werktijd draag ik vaak korte mouwen, dus mijn tatoeages zijn vrijwel altijd zichtbaar, maar dat heeft nog nooit problemen opgeleverd. Ik krijg eigenlijk alleen maar complimenten. Ja, er was één vrouw, van een jaar of negentig, die vond dat ik mijn lichaam had laten verminken. Maar daar staat dan weer tegenover dat een ándere vrouw van dik in de tachtig me complimenteerde met mijn ‘sleeves’. Dat zei ze letterlijk: sleeves! Mooi toch?”

Sprookjes op armen

“Het scheelt misschien dat ik geen doodskoppen op mijn armen heb, maar sprookjes. Tot een jaar of zes geleden had ik helemaal geen tatoeages, maar één tatoeage van ‘Efteling-tatoeëerder’ Bram Elstak stond nog op mijn bucketlist. Inmiddels heb ik er twintig. De Indische waterlelies, de viool van het spookslot, een grote plaat van Baron 1898, Klaas Vaak, Oehoe Houdoe, het meisje met de zwavelstokjes; ze staan allemaal op mijn armen. Ik ben een enorme Efteling-fan.”

“Het leukst is het als mensen de Efteling erin herkennen. Dat is altijd een aanleiding voor een leuk gesprek. Iedereen houdt van de Efteling. Op die manier kan het dus een ijsbreker zijn. Ik heb niet het gevoel dat mensen anders naar me kijken sinds ik tatoeages heb. Bij het solliciteren heeft het me ook niet in de weg gezeten. Die tijd is denk ik wel een beetje voorbij. Ook op de ambulance wordt diversiteit aangemoedigd. En terecht natuurlijk.”

‘Collega’s laten nu ook hun tattoo’s zien’

Mahsa Kavehercy (40) heeft twee sleeves en een tatoeage op haar rug. Als leidinggevende bij een crematorium verbergt ze haar zelfgecreëerde kunstwerk niet – integendeel.

“Toen ik ging solliciteren heb ik mijn tatoeages bewust zichtbaar gedragen. Mijn sleeves lopen door tot op mijn handen dus het zou ook lastig zijn geweest ze te bedekken. Ik wilde dat ze wisten wie ze in huis zouden halen. Ik ben iemand die de grenzen opzoekt en graag een beetje buiten de lijntjes kleurt. Als ze dat niets zouden vinden, zou ik er niet willen werken.”

“In de zomer zijn mijn onderarmen volledig onbedekt. Ik heb nooit gevraagd of dat oké is; ik doe het gewoon. Inmiddels heb ik ook andere collega’s geïnspireerd hun tatoeages te tonen tijdens het werk. Het zou bijna gek zijn als je helemaal geen tatoeages zou zien in een bedrijf, vind ik. Dan ben je geen afspiegeling van de maatschappij, want hoeveel getatoeëerde mensen zijn er wel niet?”

‘Ik ben lopende kunst’

“Oké, als je aanstootgevende plaatjes of teksten hebt kan ik me voorstellen dat dat wat wenkbrauwen doet fronzen, maar als je redelijk neutrale tatoeages hebt en je ziet er verder verzorgd uit, is er toch niets op tegen ze te laten zien? Er zullen altijd mensen zijn die het vreselijk vinden, maar dat is dan maar zo. Ik ben lopende kunst en daar moet je van houden. Van families en gasten krijg ik eigenlijk alleen maar toffe reacties. Ze zijn aangenaam verrast dat we in deze branche zo met de tijd meegaan.”

“Buiten het werk om zijn er weleens mensen die zeggen dat mijn tatoeages niet hun smaak zijn, maar daar kwetsen ze mij niet mee. Ik kan niks met zo’n ongevraagde mening, dus die leg ik lekker naast me neer. ‘Wat je vindt moet je bij de politie brengen’, zeg ik altijd; val mij er niet mee lastig. Over het algemeen zijn de reacties op mijn tattoos positief. Misschien komt dat ook doordat ik ze zelfverzekerd draag, dat mensen geen ruimte zien om een vervelende opmerking te maken. Door mijn tatoeages denken mensen soms wel dat ik een bikerchick ben. Grappig, want dat ben ik totaal niet. Ik ben wel stoer op veel vlakken, maar ook echt een meisje-meisje.”

“Ik draag mijn tatoeages met trots. In plaats van ze weg te stoppen, gebruik ik ze in mijn voordeel. In mijn werk als coach – wat ik naast mijn andere werk doe – trek ik bepaalde klanten ermee aan die juist door mijn looks voor mij kiezen. Het is wat mij uniek maakt.”

Spijt van tattoo in gezicht of op handen

Tattooverwijderaar Andy Han begon in 2018 samen met zijn vrouw de Stichting Spijt van Tattoo om kosteloos tatoeages uit de hals, handen of het gezicht weg te laseren bij mensen die er het geld niet voor hebben. “Het laten weglaseren van een tatoeage is tien keer zo duur als het laten zetten ervan”, vertelt Han. Negentig procent van de mensen die ze met de stichting helpen, heeft op jonge leeftijd een tatoeage laten zetten, het overgrote deel daarvan onder invloed van depressie, drank en/of drugs. “Op zo’n moment lijkt het misschien nog een goed idee om iets op je handen, gezicht of in je nek te laten tatoeëren. Maar er komt een moment dat je in de spiegel kijkt en spijt hebt van die keuze. Als je dan geen geld hebt om zo’n tattoo te laten verwijderen, kom je in een vicieuze cirkel terecht. Want ga maar eens een baan vinden met een tattoo van een pistool in je gezicht. Je ziet eruit alsof je regelrecht uit de serie Narcos komt lopen. Op straat schrikken mensen van je. En wat voor meisje valt op zo’n look? Je hebt altijd en overal een achterstand.”

Hoewel zichtbare tatoeages op steeds meer werkplekken mainstream zijn – en werkgevers zich in deze krappe arbeidsmarkt weinig kieskeurigheid meer kunnen permitteren – is er nogal een verschil tussen een in een sierlijk handschrift geschreven diepzinnige quote tussen je vingers en een rommelig gezette enorme dolk in je nek. Die laatste categorie ziet Han vaak. Er is zoveel vraag naar de diensten van het echtpaar dat ze die niet aankunnen. “We hebben meer dan 650 mensen op de wachtlijst staan, en voorlopig kan daar niemand meer bij.” Han helpt uitsluitend mensen met een uitkering, die worden aangemeld via een maatschappelijke instantie. “We geven ze een tweede kans op een eerste indruk. En hoewel zo’n tatoeage vaak maar een deel is van de problematiek waar deze mensen mee worstelen, maakt dat toch een verschil. Het is dankbaar werk.”

[ad_2]

https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/artikel/5376703/tattoo-tatoeage-op-werk-solliciteren-managers