[ad_1]
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
“Lef van Karin Bloemen.”
Waarom juist dit nummer?
“Dit is geen nummer dat ik vaak opzet, maar het betekent wel veel voor me. Ik hoorde het voor het eerst toen ik zo ongeveer op mijn diepst zat. Toen ik net uit elkaar was met de vader van mijn kind en alleen zat met oud en nieuw, en niemand meer had om ruzie mee te maken over de afstandsbediening, zakte de levenslust mij even in de schoenen.
Een vriend van me zei: het kan alleen maar beter worden en nodigde me uit voor een seminar. Tot dat moment zag ik altijd alleen maar beren op de weg en durfde ik nooit iets te doen, maar daar hoorde ik dit nummer en de tekst greep me. Het is nooit te laat om te beseffen dat het zo niet gaat, vind ik zo’n mooie zin. En ook: Reik niet naar de hemel, maar haal ‘m naar je toe. Prachtig. Daar, op dat moment heb ik besloten om alleen nog maar dingen te doen die ik leuk vind. Niet te wachten tot het komt, maar er ook iets voor te doen. Voor mij was dat het starten van een eigen bedrijf. Ik ben in de kleuterklas blijven zitten omdat ik zo van spelletjes hield, dus ik wist meteen dat dat het moest worden.”
En wat zegt het over je leven?
“Ik heb een hele nare jeugd gehad. Ik ben geadopteerd, maar ik voelde altijd dat ik daar niet thuis hoorde. Ik kwam terecht in een gezin waar al twee meervoudig gehandicapte kinderen waren en vader en moeder een ongelukkig huwelijk hadden. Wees maar stil en lees een boekje, was het devies. Maar ik was anders. Ik wilde samen dingen doen en was vol energie. En dan had ik ook nog eens een andere kleur.
Het was kil en ik voelde me niet veilig. Daar komt nog bij dat ik vanaf een jonge leeftijd misbruikt werd door mijn adoptievader. Als kind zocht ik veiligheid door bij mijn ouders in bed te kruipen. Zodra mijn adoptiemoeder het bed verliet, veranderden de knuffels in iets anders. Het geheim van dat misbruik drukte toen zwaarder op mij dan mijn adoptie. Het enige moment dat leuk was – daar is-ie weer – was als we een spelletje deden. De magie zit niet in het weten van de juiste antwoorden, maar in de verbinding tijdens het samenspel. Dat zijn de herinneringen die je nog lang bijblijven.
In 2006 begon ik de zoektocht naar mijn eigen roots. Net na mijn afstuderen ben ik naar Sri Lanka gegaan, daar begon de zoektocht naar mezelf. Ik ontdekte dat er veel fouten zijn gemaakt, gefraudeerd is zelfs. Was ik nou geboren in april, in juli of toch in december? Mijn biologische oma zegt dat laatste, dus haar geloof ik. Ik heb een boek geschreven over hoe ik mezelf uiteindelijk gevonden heb: Niet geboren op mijn verjaardag en afgelopen december heb ik voor het eerst een feestje op mijn echte verjaardag gevierd.”
Waar luister je het liefst naar muziek?
“In de auto, want ik zet thuis nooit muziek op. Als er iets aangaat dan is het de televisie. Voor mijn werk ben ik best vaak ‘s nachts onderweg en dan luister ik het liefst naar 100% NL. Ik ben echt dol op Nederlandse muziek.”
Hoeveel lijstjes heb je staan op Spotify?
“Zakelijk heb ik wel wat lijstjes, privé eigenlijk niet. Op YouTube heb ik wel liedjes opgeslagen. Ik heb geen premium account en dus ga ik met YouTube voor gemak. Voor mijn werk luister ik wel veel muziek. Nu zoek ik allemaal liedjes die over de liefde gaan. Heerlijk!”
Wat is je guilty pleasure?
“Sterrenstof van De Jeugd van Tegenwoordig. En ook al is het een liedje over lsd, ik kan helemaal losgaan op het ritme en de rare woorden. Iedere keer weer!”
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl