In de eerste week zal het voor de klassementsmannen vooral zaak zijn om de ploegentijdrit en de eerste heuvels en bergen zonder kleerscheuren door te komen. Pas op: de eerste week is ook al vrij zwaar en er zijn negen ritten voor de eerste rustdag, maar normaal zal deze Vuelta vooral weer in de tweede en de derde week beslist worden.

Voor Remco Evenepoel wordt dinsdag 5 september een cruciale dag. In de enige individuele tijdrit, in de straten van Valladolid, moet hij toeslaan. Op het einde van die week, vrijdag en zaterdag, volgen er twee loodzware bergetappes met onder meer aankomst op de iconische Col du Tourmalet in de Franse Pyreneeën.

De volgende rit om aan te kruisen is die van woensdag 13 september met aankomst op de gevreesde Alto de l’Angliru en ook de dag nadien belooft loodzwaar te worden – de bergetappes in deze Vuelta komen vaak twee dagen na elkaar. Op de voorlaatste dag gaat het constant op en af over kleine beklimmingen en kan het dus nog tricky worden voor wie echt op z’n tandvlees zit.

Net als vorig jaar begint de Ronde van Spanje met een ploegentijdrit. Meteen een nerveus gedoe voor de klassementsmannen, maar als er niets verkeerd loopt dan blijven de tijdsverschillen in principe beperkt. Het parcours van 14,8 kilometer in Barcelona is zo goed als vlak, dat in Utrecht vorig jaar was biljartvlak maar iets langer met 23,3 kilometer. Jumbo-Visma won met dertien seconden voorsprong op Ineos en veertien seconden op Quick-Step.

Op dag twee blijft het peloton in de buurt van Barcelona, met onderweg de eerste gecategoriseerde beklimmingen en nog wat heuvels. Wie op de Castell de Montjuïc (900 meter aan 9,4 procent), de steile stadsklim in Barcelona op zo’n drie kilometer van de finish, kan wegrijden maakt een goeie kans op de ritzege en misschien ook wel de rode trui.

Op dag drie trekt het peloton al de Spaanse Pyreneeën in. De aanloop is vrij lang, maar het belooft een loodzware finale te worden met eerst de Coll d’Ordino (17,3 kilometer aan 7,7 procent) en na een korte afdaling is het nog eens 8,3 kilometer klimmen (aan gemiddeld 7,7 procent) richting de finish in Arinsal, Andorra.

Daags na de eerste bergetappe volgt een overgangsrit met enkele heuvels en twee beklimmingen van derde categorie. De aankomst in het kuststadje Tarragona is biljartvlak. Sprinten met een uitgedund peloton? Of een rit voor de vluchters?

Opnieuw een heuvelachtig parcours, maar ook een klim van tweede categorie. De top van de Collado de Ibola (11,4 kilometer aan 3,9 procent) ligt wel op ruim 50 kilometer van de vlakke finish. Opnieuw een kans voor vluchters, lijkt het.

In de zesde etappe loopt het parcours bijna constant op. Onderweg liggen er onder meer twee beklimmingen van derde categorie, maar vooral de slotklim belooft spektakel: de Pico del Buitre is een lastig ding van 10,9 kilometer aan gemiddeld acht procent.

Pas op dag zeven komt er écht een etappe voor sprinters aan. Dit lijkt een lange (201 kilometer), weinig spectaculaire rit te worden met wellicht pas animo in de finale en hopelijk een mooie massaspurt.

De hele dag op en af, met liefst vijf gecategoriseerde beklimmingen. De aankomst ligt na de afdaling van de Xorret de Catí, een korte maar belachelijk steile klim van eerste categorie: 3,9 kilometer aan een gemiddelde stijging van 11,4 (!) procent met stukken van meer dan 20 procent.

Voor de eerste rustdag moeten de renners in etappe negen eerst nog wat heuvels en twee gecategoriseerde beklimmingen over. De aankomst ligt voor de derde keer op een bergtop, die van de Caravaca de la Cruz: een klim van 8,2 kilometer aan gemiddeld 5,5 procent.

Na de eerste rustdag is het tijdrijden geblazen. De enige individuele tijdrit van deze Vuelta is zo goed als vlak. Alleen in het beging ligt er een heuvel. Hier, in de straten van Valladolid, moet Remco Evenepoel toeslaan.

De elfde etappe is vrij kort en vlak, maar op het einde ligt er toch weer een klim van eerste categorie: La Laguna Negra, 6,5 kilometer klimmen aan 6,8 procent. Niet onoverkomelijk voor vroege vluchters met klimmersbenen.

Etappe twaalf biedt pas voor de tweede keer echt kansen aan de sprinters. Er ligt geen enkele gecategoriseerde klim onderweg en het parcours loopt voor een groot deel naar beneden. De twee heuveltjes die erin zitten mogen geen problemen vormen voor sprinters.

En daar is de eerste bergetappe van week twee. Kort (135 kilometer) maar krachtig in de Franse Pyreneeën. Het peloton moet over kleppers als de Col d’Aubisque (16,5 kilometer aan 7,1 procent), de Col de Spandelles (10,3 kilometer aan 8,3 procent) en de finish ligt op de legendarische Col du Tourmalet (18,9 kilometer aan 7,4 procent).

Daags nadien is het weer klimmen geblazen, van de Franse opnieuw naar de Spaanse Pyreneeën. Onderweg liggen twee cols van buiten categorie: de Col de la Hourcère (11,1 kilometer aan 8,7 procent) en de Puerto de Larrau (14,9 kilometer aan 8 procent). De finish ligt boven op de Puerto de Belagua (9,5 kilometer aan 6,3 procent).

Daags voor de tweede rustdag krijgen we nog eens een overgangsetappe met heel wat heuvels en klimmetjes. Nog eens een ideale voor de vluchters, lijkt het. De finish ligt na de afdaling van de Puerto de Zuarrarrate in Lekunberri, nog steeds in het noorden.

Na de tweede rustdag krijgen we een bijzonder korte etappe: 120 kilometer. Onderweg liggen er wat kleine heuveltjes, de aankomst is andere koek: 4,8 kilometer klimmen aan 8,8 procent. De aankomst ligt boven in Bejes.

Een dag later opnieuw een korte etappe – 124,4 kilometer – maar wel eentje met finish op de gevreesde Altu de L’Angliru, een van de zwaarste beklimmingen in Europa: 12,4 kilometer aan 9,8 procent. Een nachtmerrie voor al wie zichzelf geen klimmer noemt, maar ook voor de klimmers een gevreesde aankomst.

Ook daags na de verschrikkelijke Angliru is het klimmen geblazen. Op het parcours tussen Pola de Allande en La Cruz de Linares liggen liefst vijf gecategoriseerde beklimmingen, met aankomst bergop na een zware klim van 8,3 kilometer aan 8,6 procent.

De negentiende etappe is de vlakste van allemaal. Welke sprinters van de weinige die al aan de start komen in deze Vuelta blijven er nog over?

Na de vlakste van allemaal krijgen we op de voorlaatste dag nog de langste van allemaal met 208 kilometer. Het gaat constant op en neer, geen pretje met vermoeide benen. De laatste kans om het klassement nog door elkaar te schudden.

Eindigen doen we zoals gewoonlijk in de hoofdstad Madrid met een lokale omloop. Een formaliteitje.