Het enige wat hij niet deed, was gebruiken op zijn werk. Hij vond het er leuk, voelde zich goed bij de duidelijke rol die hij daar kon vervullen. En hij maakte carrière: eerst werd hij benoemd tot teamleider, toen tot assistent-bedrijfsleider, en toen zelfs tot bedrijfsleider, met een eigen filiaal. “Ik snapte er niks van, hoe konden ze nou niet zien hoe slecht het met me ging? Ik sportte niet meer, kwam aan, sliep nauwelijks, kreeg soms spontaan een bloedneus.”

Maar over zijn gevoelens praten? Ho maar. Als vrienden of zijn ouders vroegen wat er toch met hem aan de hand was, loog hij strategisch: “Ik zei dan iets over dat ik even in een moeilijke periode zat, maar dat het wel weer goed zou komen. Dan hielden ze er tenminste over op.”

Intussen had hij er nog een probleempje bij gekregen. Toen de dagelijkse dosis drugs zijn nare gevoelens niet meer afdoende kon onderdrukken, begon hij met online gokken. “Ja, dan gaat het snel. Als je voor 10.000 euro coke bestelt, ben je dood. Maar 10.000 euro vergokken is binnen een half uurtje gepiept.”

De bodem van zijn rekening was in rap tempo bereikt, zijn eigen rock bottom moest nog komen.

30.000 euro

Om toch aan geld te komen, haalde Nando steeds meer noodgrepen uit. “Ik verkocht m’n spullen. Als vrienden vroegen waar mijn PlayStation was gebleven, zei ik dat die stuk was. Bij de bank leende ik 30.000 euro, zogenaamd voor een verbouwing. Ik beloofde mezelf dat ik het zou gebruiken om andere achterstallige betalingen te voldoen. Het geld stond op dinsdagmiddag op mijn rekening en op dinsdagavond was het op. Vergokt.”

Toen hij zijn dealer niet meer kon betalen en die dreigde niet meer te leveren, moest hij voor het eerst open zijn over zijn problemen. “Ik appte een vriend, of ik geld van hem kon lenen. Die schreef terug dat hij dat alleen zou doen als ik mijn ouders zou vertellen wat er aan de hand was, en zij me niet konden helpen. Heel slim van hem.” Hij reed naar het huis van zijn ouders. “Ik ben er geloof ik wel vijf keer omheen gereden, om moed te verzamelen.”

Zijn ouders, Perry en Ingrid, reageerden lief, begripvol. “Ze waren niet boos, veroordeelden me niet. Ik zat daar in paniek op de bank, vol schaamte en schuldgevoel, heel hard te huilen. Mijn ouders gaven me 1000 euro om mijn dealer af te betalen. Onderweg daarnaartoe stuurde ik hem een appje: ik kom eraan met je geld, en kan ik dan meteen een nieuwe bestelling plaatsen?”