‘s Ochtends voor mijn vertrek richting Bornem check ik voor alle zekerheid nog even de app en zie ik dat er een storing is op de lijn ’Puurs‘ waardoor er treinen tussenuit zijn. Deze lijkt dus geen aangewezen optie. We twijfelen nog altijd tussen Mechelen of Sint-Niklaas, met een lichte voorkeur voor het eerste gewoonweg omdat dit mij als ‘Antwerpenaar’ meer als bekend terrein klinkt.

Aangekomen aan het station van Bornem is het niet moeilijk om het juiste perron te vinden, er loopt hier maar één spoor, alle treinen passeren in twee richtingen aan dezelfde kant. Op het perron staan al enkele reizigers. Als we een van hen aanspreken, raadt de man ons aan via Sint-Niklaas te gaan.

“De meesten gaan via Sint-Niklaas omdat daar frequenter aansluitingen zijn naar Antwerpen”, vertelt hij. “Misschien dat je beter ook een latere trein neemt, want rond deze tijd is het vooral schoolgaande jeugd richting Sint-Niklaas.”

Het wordt dus Sint-Niklaas. Terwijl we op deze druilerige dinsdagochtend op het perron staan te wachten, maken we ons de bedenking dat het, zeker in de winterperiode, toch niet altijd even aangenaam moet zijn om tijdens het ochtendgloren te wachten op de trein die komen moet. Een wachtruimte binnen is er niet en het beperkte afdak lijkt ook al niet veel soelaas te bieden, want de zitbanken zijn nat.

Zoveelste storing

Het perron begint zich inmiddels goed te vullen, voor het merendeel scholieren blijkt inderdaad. Tussen al dat jonge geweld treffen we Dominique Van Laer (53) die naar haar werk in Berchem spoort. “Ik woon in Bornem, maar meestal neem ik de trein in Puurs omdat ik dan zo in 35 minuten rechtstreeks tot in Berchem kan sporen. Bovendien heb je er een trein om het halfuur. Voor mij is dat de meest efficiënte trein, rustiger ook”, vertelt ze.

“Maar vanochtend zag ik dat er weer een storing aan de spoorwegbrug in Boom was, dus ben ik maar naar Bornem gekomen. Die storingen aan de brug doen zich geregeld voor. Je kan ook via Mechelen gaan, maar op die lijn zijn er veel en vaak vertragingen.”

Vandaag zal ze er ongeveer een uur over doen. Intussen gaat Dominique al zo’n vijftien jaar met de trein. “Sinds corona werk ik het merendeel van de week wel thuis. Om één of twee keer per week de trein te nemen, valt het dus wel mee. Beter alleszins dan met de auto te gaan, met de N16 en de A12 die vaak potdicht zitten. Met de auto is het zeker niet sneller.”

“Bereid je maar al voor, want deze trein zit wel altijd tjokvol”, waarschuwt Dominique ons nog als de aankondiging van de trein naar Sint-Niklaas op het perron weergalmt. Als om 7.46u, een minuutje later dan gepland, de trein arriveert, volgt de bevestiging. In de gangen ‘stapelen’ de reizigers zich op. Gelukkig is het maar twee haltes ver. In Temse, de enige tussenstop, komt er nog wat volk bij.

Overstappen

Om 8.05u staan we in Sint-Niklaas op het perron richting Antwerpen-Centraal. We knopen een gesprek aan met Stephan Missault (32) die bij ons op de trein zat en ook richting Antwerpen gaat. Hoewel hij in Weert (Bornem) woont, is hij opgestapt in Temse. “Omdat het station van Temse vanaf de uithoek van Bornem waar ik woon, dichterbij is”, lacht hij.

Hij werkt als stafmedewerker bij de Antwerp Doctoral School op campus Middelheim van UAntwerpen. Het is voor hem de eerste winter dat hij met de trein gaat. “Normaal gezien rijd ik met de fiets, maar vorige winter ben ik een keer uitgegleden en heb ik mijn schouder gebroken. Daarom kies ik in de winter nu voor de trein. Ik heb geen rijbewijs, maar vind het ook ecologischer dan dat ik met de auto zou gaan.”

Met de fiets doet hij er naar zijn werk ongeveer een uur en een kwartier over, met de trein komt het ongeveer op hetzelfde neer. “Ik stap af in Berchem en van daar is het nog ongeveer een halfuurtje wandelen. Daarom neem ik mijn elektrische step mee.” Dat blijkt al een goed ingeburgerd gebruik om het laatste stuk naar het werk/naar huis af te leggen, want als we later stoppen in Antwerpen-Zuid zien we op het perron een heleboel plooifietsjes en -steps openzwaaien.

Stops

Midden in ons gesprek komt de trein richting Antwerpen-Centraal, vijf minuten na onze aankomst in Sint-Niklaas, intussen al ‘aangetuft’. Maar deze is wel een S-trein, een ‘boemeltrein’, met verschillende stops.

“Er is ook een ‘snelle trein’, maar die komt helemaal vanuit Leuven en heeft vaak vertraging”, vertelt Stephan ons. “Je moet de afweging maken. Met de S-trein doe je er 15 minuten langer over dan met de snelle trein, maar door de vertragingen is het dikwijls toch interessanter. Een voordeel is dat je via de app altijd – als deze niet uitvalt tenminste, wat af en toe toch gebeurt – in real time kan checken of en hoeveel vertraging er is. Die is heel transparant en duidelijk zodat je kan afwegen welke optie het beste is. Toen ik nog studeerde, ging ik met de bus van Oostmalle naar Antwerpen en dat was pas een onderneming. Je wist nooit hoeveel vertraging er zou zijn en/of de bus er wel zou doorkomen.”

“Over het algemeen valt het, mede door de frequente verbindingen vanuit Sint-Niklaas, dus wel mee. Al zijn vertragingen de realiteit en is deze trein echt wel een uitdaging, want het is een van de drukste lijnen”, zwaait Stephan ons in Berchem tot afscheid.

Om 8.11u vertrokken in Sint-Niklaas komen we om 8.41u, netjes zoals gepland, aan in Antwerpen-Centraal. Uiteindelijk waren we dus een klein uur onderweg. Qua vertragingen hadden we blijkbaar geluk.