[ad_1]
Guillaume Van der Stighelen poseert bij een wasbak die in een ver verleden gemaakt werd door zijn voorouders. — © Jan Van der Perre
Akkoord, het is geen urinoir. Maar een wasbak is beter dan niets. Guillaume Van der Stighelen (67) had alvast niet verwacht dat hij in Antwerpen nog een van de artikelen van zijn voorvaderen zou terugvinden. In het Notarishuis nog wel.
Patrick Van de Perre
De overgrootvader van Guillaume Van der Stighelen had een winkel op de hoek van de Boendale- en Korte Winkelstraat. De man verkocht urinoirs, wasbakken en andere noodzakelijke hygiënische artikelen. We spreken over de negentiende eeuw.
Na de Eerste Wereldoorlog zou de man de zaak overgeven aan zijn zonen. De opvolging was verzekerd en dat verhaal is onderdeel geworden van de recente roman Rozeke van Guillaume Van der Stighelen.
Een grootoom van Guillaume Van der Stighelen in de winkel van zijn overgrootvader — © rr
Het deed de auteur ervan dromen om in het hedendaagse Antwerpen nog één van de ongetwijfeld weinige nog bestaande urinoirs van zijn voorvaderen terug te vinden. “Het leek als zoeken naar een speld in een hooiberg en ik ging er niet vanuit dat ik nog iets zou terugvinden”, zegt Guillaume Van der Stighelen.
Maar dat was buiten een notaris gerekend. Die contacteerde de schrijver onlangs met de melding dat er nog een restant van de oude familie was. In de kelder van het Notarishuis tegenover het Albertpark.
Dit logo zal je in de Antwerpse toiletten niet vaak zien. — © Jan Van der Perre
“Voor mij is dit een aangename verrassing. De kans dat ik elders in Antwerpen nog iets van die tijd aantref is niet groot. Wat opvalt is de naam op de wasbak. Daar staat Van der Stichelen geschreven. Met een c. Mijn voorouders hebben ooit hun naam veranderd, maar later is het opnieuw een g geworden”, legt Guillaume Van der Stighelen, met een g, uit.
