Heymans is op donderdag 2 maart overleden na een kort ziekbed. Hij laat zijn vrouw Marga en dochter Anne na. 

Hoofdredacteur Ilse Openneer roemt Heymans om zijn werk én als mens. “Bij Jos mocht het schuren. Als parlementair verslaggever volgde hij het werk van politici kritisch. Nooit verloor hij zijn journalistieke opdracht uit het oog. Zijn netwerk in Den Haag was voor RTL Nieuws en voor ons publiek van onschatbare waarde. We verliezen een dierbare collega bij RTL Nieuws en we zijn verdrietig over het verlies van een mooi mens. We wensen zijn naasten heel veel sterkte toe.”

Carrière

Jos werd geboren in Schiedam, als zoon van de eigenaar van een wierookfabriek op Scheveningen. Hij ging niet de wierook in, maar koos voor de journalistiek, zijn grote passie. 

In 1973 begon hij bij het regionale dagblad Het Binnenhof. Drie jaar later stapte hij over naar de GPD, een samenwerkingsverband van regionale kranten. Hij werkte daar onder meer als coördinator buitenland en sportverslaggever. Zo was hij er in 1988 bij toen het Nederlands elftal in Duitsland Europees kampioen werd.

Lokatel

Behalve voor kranten, bleek hij ook ambitie voor televisie te hebben. Samen met Wilma Borgman (nu parlementair verslaggever bij de NOS) presenteerde Jos als vrijwilliger live-uitzendingen bij het Haagse tv-station Lokatel. Borgman herinnert zich dat iedereen in de Haagse gemeentepolitiek Jos kende. “We deden verkiezingsdebatten, uitslagenavonden, eindejaarsuitzendingen. Het was heel baanbrekend voor die tijd”, zegt Borgman.

Jos werkte daar ook samen met cameraman John Kwant, later ook cameraman voor RTL Nieuws. “Omdat Jos al voor de GPD werkte en dus ervaring had, keken wij best tegen hem op toen hij bij ons binnenkwam. Wij waren tenslotte allemaal vrijwilligers. Maar Jos was nooit arrogant, we hebben heel veel van hem geleerd. En ’s avonds gingen we in de kroeg om de hoek vaak wat drinken. Wat werd er gelachen.”

Nieuwe auto

Kwant weet nog goed dat Jos in 1988 een nieuwe Volkswagen Golf had gekocht, mét autotelefoon. “Het was de avond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. We waren druk aan het werk. De geluidsvrouw en ik wilden Jos’ auto lenen. ‘Tuurlijk, geen probleem’, zei Jos. Alleen het ging mis: de geluidsvrouw gooide per ongeluk de deur open terwijl er een auto voorbij sjeesde. De hele deur lag eruit. Ik maakte me erg zorgen, maar Jos’ reactie was kalm en begripvol: ‘Ah joh, kan gebeuren’, zei hij. Geen boosheid, geen woede.”

Cameraman Kwant heeft ruim dertig jaar gewerkt met Jos. Ze bezochten samen tientallen Europese toppen. “Jos gaf altijd eerlijk zijn mening, was enorm gedreven, maar ik zag hem bovenal als vriend. Het was altijd gezellig, er is in al die jaren nooit een onvertogen woord gevallen.”

Vaste waarde in de journalistiek

Jos kwam in 1995 voor RTL Nieuws werken en groeide uit tot een vaste waarde in de politieke journalistiek. Frits Wester weet nog goed hoe Jos binnenkwam. “Jos zat te eten in Nieuwspoort met zijn vrouw Marga. Hij vroeg mij: jullie zoeken nog een parlementair verslaggever, zou dat niet iets voor mij kunnen zijn? Een paar weken later zat hij naast me.”  

Al vrij snel viel Srebrenica doordat de Nederlandse blauwhelmen niet goed beschermd konden worden. “Dat was meteen zijn eerste grote onderwerp waarmee hij aan de bak kon. Zijn ervaring als buitenlandcoördinator bij de GPD kwam daarbij goed van pas.”

Wester roemt de vasthoudendheid van zijn collega en herinnert zich talloze anekdotes. Zoals de hilarische achtervolging (september ’96) van de in opspraak geraakte VVD-leider Bolkestein op Cyprus. “Bolkestein probeerde op het eiland constant de pers te ontlopen. Jos was vasthoudend, wrong zich in allerlei bochten. Dat leidde tot achtervolgingen in auto’s, en met succes. Uiteindelijk is het hem gelukt Bolkestein voor de camera te krijgen.” 

Val kabinet Kok

Bijzonder was ook de manier waarop Jos de bevestiging kreeg van de val van het Kabinet Kok  II (2002). “‘Jos had RVD-directeur Gerard van der Wulp gebeld om te vragen of het kabinet was gevallen. Van der Wulp probeerde Jos in alle haast weg te drukken, maar verbrak de lijn niet goed. Daardoor kon Jos Van der Wulp horen zeggen tegen zijn collega’s: ‘Hoe hebben wij dat de vorige keer gedaan met de val van het kabinet? Moet de premier eerst naar de koningin of naar de Kamer? Een verhaal dat Jos vijf minuten later glunderend op tv vertelde.”

Wester herinnert Jos ‘als super eigenwijs en moeilijk van zijn ongelijk te overtuigen.’ “Soms konden we elkaar achter het behang plakken of uit het raam kieperen maar het was uiteindelijk collegialiteit en vriendschap die altijd overwon. We hebben elkaar ook altijd in bescherming genomen als een van de twee weer wat stoms had uitgehaald. Als je Jos vroeg; waarom ben je eigenlijk journalist geworden?, dan zei hij altijd: ik kan niks anders. Maar wat hij niet anders kon, deed hij wel verrekte goed.” 

Ook oud-hoofdredacteur Harm Taselaar bewondert Jos om zijn journalistieke prestaties. “Jos hoort zeker thuis in de eregalerij van RTL Nieuws. Zowel op tv als online heeft hij meer dan zijn bijdrage geleverd.”

Begaan met Den Haag

Jos was begaan met Den Haag, met de politieke journalistiek. Hij werkte niet alleen voor RTL, maar zette zich ook in voor perscentrum Nieuwspoort, waar hij lang bestuurslid was. Ook was Jos jarenlang voorzitter van de Parlementaire Persvereniging. Als de vereniging weer eens armlastig bleek, dan betaalde Jos zélf de krans die op 4 mei bij het perscentrum werd gelegd. 

Hij schreef twee boeken. Het eerste boek, Het jaar van de waanzin, ging over de opkomst van Pim Fortuyn. Het tweede heet ‘Over rechts’ en ging over de lange formatie van 2010. Die leidde tot een minderheidskabinet met de PVV, het eerste gedoogkabinet in de Nederlandse geschiedenis. 

Dienstbaar aan de kijker

“Jos was journalist pur sang. Binnenskamers was hij graag bereid tot een stevige discussie, maar in de uitzending was hij onafhankelijk en dienstbaar aan de kijker”, zegt Fons Lambie, chef van de politieke redactie van het RTL Nieuws. 

“Jos liet zich niet opzij zetten. Of het nou in een Brusselse ‘scrum’ van journalisten was of die ene keer dat hij in Den Haag door een beveiliger in de lamellen werd gewerkt en alsnog probeerde de premier in te halen. Ook na zijn pensioen bleef hij betrokken. Altijd deelde hij zijn jarenlange ervaring zonder problemen. Of hij nou een jonge collega wegwijs moest maken in Brussel of een ober moest uitleggen hoe je de beste Irish coffee maakte. We zullen Jos missen.”