“Mijn ouders zijn Ieren, maar ik ben geboren in Brussel en ging naar een Franstalige school”, zegt O’Brien. “Ik groeide op in Bosvoorde, waar ik me op mijn zesde ook aansloot bij de club. Op mijn negentiende debuteerde ik daar in de eerste ploeg. Negen jaar lang verdedigde ik de Bosvoordse kleuren, tot ik wegens professionele redenen naar Martinique vertrok. Toen ik naar België terugkeerde, bood ik me opnieuw aan bij Bosvoorde. Daar had de trainer het echter niet op mij begrepen. We zaten niet op dezelfde golflengte en ik aarzelde dan ook niet toen coach Gregory Vanmelkebeke me polste voor een overgang naar Kraainem.”

Toch besloot O’Brien vorig seizoen de schoenen (tijdelijk) aan de haak te hangen. “Vorig seizoen haakte ik geplaagd door blessures inderdaad even af. Tijdens de winterstop kon de coach me toch opnieuw overtuigen, waardoor ik uiteindelijk ook mee de titel kon vieren. Ik denk nog weleens terug aan die kerstdag toen de coach me warm maakte om de draad opnieuw op te pikken.”

Kraainem deed in het tussenseizoen nauwelijks transfers, waardoor het debuut in eerste provinciale toch een beetje een sprong in het duister betekende. Maar met een 1-4-zege op Eppegem zorgden O’Brien en co. meteen voor de stunt van de speeldag. “We speelden een steengoede wedstrijd. Al moeten we ook wel zeggen dat onze doelman Kevin Middagh met een gestopte strafschop de meubelen redden bij een 1-2-voorsprong. Als het daar gelijk wordt, had de wedstrijd zomaar nog kunnen kantelen. Deze zege sterkt het vertrouwen van de ploeg. Dat ik zelf twee keer kon scoren, was leuk meegenomen. Al was dat uiteraard ook te danken aan mijn ploegmaats die me perfect bedienden.”

Buitenbeentje

Kraainem geldt ergens ook als een buitenbeentje, want het werkt met een beperkt budget. “Goh, ik voel me hier best thuis. Kraainem telt ook een handvol Vlaamse spelers met wie ik Engels kan praten. Frans is de voertaal, maar de communicatie vormde nog nooit een probleem.”