13 mei 2020. Lisa logeerde bij haar toenmalige vriend. Er was geen vuiltje aan de lucht, tot plots haar leven voorgoed veranderde. “Er schoot iets in mijn nek”, vertelt Lisa. “Ik dacht dat het niet zo ernstig was. Toen de pijn erger werd, besloot ik een warme douche te nemen. Daarna wou ik wat voor school werken, maar mijn armen voelden beduidend zwaarder. Niet veel later had ik zelfs de kracht niet meer om mijn pannenkoek te snijden.”

Omdat Lisa’s toestand snel achteruitging, besloot de jonge vrouw naar de spoedafdeling van het ziekenhuis in Menen te gaan. “Door corona moest ik alleen wachten in de wachtzaal. Ik voelde me plots heel slecht worden, waarna ik met mijn hoofd op de grond ben gevallen.”

Lockdown

Die dag was het startschot van een ellenlange strijd tegen de plotse verlamming. Lisa zat in haar laatste jaar rechtspraktijk toen ze met één klap in de harde realiteit werd gesmeten. “Na een opname in het ziekenhuis van Menen werd ik overgebracht naar Roeselare”, vertelt Lisa. “Daar bleef ik 3,5 weken en uiteindelijk werd ik voor 15 maanden overgebracht naar Gent voor mijn revalidatie. Dat was een pittige periode. Het was midden in corona en ik mocht weinig bezoek ontvangen. Die periode was sowieso al heel heftig voor mij en als je dan nog eens je vrienden niet mag zien, doet dat echt pijn.”

Na de maandenlange revalidatie keerde Lisa terug naar haar ouderlijk huis. Gelukkig had de woning al een badkamer beneden. “Op de benedenverdieping hadden we ook nog een extra kamer die we hebben omgebouwd tot slaapkamer”, vertelt Lisa. “De glazen wand van de douche hebben we veranderd naar een schuifwand zodat ik er makkelijker in kan. De deuropeningen hebben we ook breder laten maken.”

De thuisverpleging komt daarom minstens twee keer per dag langs om Lisa te verzorgen. “Mama is ook zelfstandig thuisverpleegster en springt bij waar nodig”, zegt Lisa. “In de ochtend doet mama de eerste verzorging voor ze gaat werken en zij legt mij ’s avonds ook meestal in bed.”

Jarenlange revalidatie

Lisa leeft al drie jaar met de verlamming, maar dankzij de revalidatie is er toch vooruitgang. “Ik kon enkel mijn hoofd bewegen”, vertelt Lisa. “Intussen heb ik al veel vooruitgang geboekt. Enkel de benen blijven nog achter. Door deen operatie aan mijn hand valt alles nu opnieuw stil. Het wordt nog een lange revalidatie. Ik ben realistisch, maar blijf hopen. Mijn letsel is incompleet, wat wil zeggen dat alles nog kan nog goed komen. Maar hoe langer het duurt, hoe kleiner die kans wordt.”

Ondanks de plotse verlamming blijft Lisa wel de spontane en sociale zelve. “Niemand van mijn vrienden heeft mij laten vallen”, zegt Lisa. “Vrienden komen mij halen en nemen me mee op stap. Ik ga nog altijd evenveel weg als vroeger, maar het moet wel meer gepland en georganiseerd worden. Spontane uitjes zitten er minder in.”

Verkoop wafels en pannenkoeken

Lisa en haar toenmalige vriend zijn ondertussen uit elkaar. “Ik begrijp zijn keuze zeker”, vertelt Lisa. “Mijn leven veranderde, maar ook zijn en ons leven.” Toch heeft de verlamming Lisa ook positieve dingen bijgebracht. De jonge vrouw was altijd al een levensgenieter, maar nu beseft ze dat ze nog meer moet genieten van de kleine dingen in het leven. “Ik heb ook minder stress”, zegt Lisa. “Vroeger was ik een enorme stresskip. Nu geniet ik ten volle van alles, want voor je het weet, kan je leven voorgoed veranderen. Ik heb ergens ook geluk gehad. Ik kon ook een hersenletsel gehad hebben, wat gelukkig niet het geval is.”

Net zoals veel andere leeftijdsgenoten wil Lisa graag zelfstandig wonen. “Een aangepaste wagen of aangepaste woning zijn heel duur”, vertelt Lisa. Daarom staat op 24 juni de negende editie van het evenement TennisFoot in Loppem in het teken van Lisa. “Elke editie is ten voordele van iemand en dit jaar is ben ik dat”, vertelt Lisa. “Ik verkoop daarom ook pannenkoeken en wafels om mijn toekomstplannen te helpen bekostigen.”

Je kan de wafels en pannenkoeken bestellen via deze link.