Welke moeder laat haar minderjarige zoon naar de andere kant van de wereld emigreren? Charlotte denkt dat veel mensen haar keuze veroordelen. “Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik mijn kind ‘zomaar’ laat gaan. Ik snap die vraag, want voor de buitenwereld was Noah een heel sociaal en lief kind; de meeste mensen wisten niet wat er thuis en op school allemaal speelde. Noah zat zó vast hier, dat emigreren voor hem echt het beste was.”

De Amerikaanse vader van Noah woonde in Nederland toen Charlotte hem ontmoette. Hij was gescheiden en had al twee kinderen uit een eerder huwelijk. Samen kregen ze Noah, maar de relatie hield geen stand. Toen Noah 3 jaar was, besloot zijn vader terug te gaan naar zijn thuisland. “Vanaf dat moment stond ik er alleen voor”, vertelt Charlotte.

Sowieso al geen eenvoudige opgave, maar de opvoeding van Noah was extra uitdagend omdat hij ADHD bleek te hebben. “Hij was van kleins af aan al onrustig en snel overprikkeld, hij sliep slecht en het kostte hem moeite om mee te komen op school.” Daar kwam bij dat hij op school, in Brabant, een van de weinige kinderen was met een donkere huidskleur. “Hij kreeg daar vaak opmerkingen over, andere kinderen scholden hem uit. Noah trok zich dat ontzettend aan.”

Zoveelste racistische opmerking

Eenmaal op de middelbare school escaleerde het. Toen Noah voor de zoveelste keer een racistische opmerking naar zijn hoofd geslingerd kreeg, knapte er iets in hem. Hij ging het kind te lijf. Daarop werd besloten dat hij naar een andere school moest. Speciaal onderwijs dit keer, want dat Noah meer zorg en begeleiding nodig had leek evident. Maar na een veelbelovend begin ging het ook op die school al snel weer bergafwaarts.

Charlotte zag haar vrolijke jongen veranderen in een opstandige en ongelukkige puber. “Hij was boos op mij, boos op de wereld en boos op zichzelf. Als hij op school met iemand in de clinch had gelegen, reageerde hij dat thuis af. Er was constant strijd.”

En hoe ouder Noah werd, hoe meer hij in zijn schulp kroop. Na schooltijd sloot hij zich op in zijn kamer, hij wilde niks meer. Charlotte voelde zich steeds machtelozer. “Wat ik ook probeerde, het lukte me niet tot hem door te dringen. De enige naar wie hij luisterde, was zijn vader.”

Behoefte om in Amerika te zijn

In de laatste jaren van de basisschool waren Noah en zijn vader weer met elkaar in contact gekomen. Een paar keer bezocht Noah hem in Amerika, samen met zijn halfbroer en -zus. Bij Noah begon de behoefte te groeien om dáár te zijn, bij zijn vader, in een gemeenschap waar hij niet werd aangekeken op zijn huidskleur. In eerste instantie nam Charlotte die wens met een korreltje zout. “Voor een kind is zo’n grote stap natuurlijk niet te overzien.” Maar al snel had Noah het over niets anders.

Na verloop van tijd begon Charlotte in te zien dat het misschien niet zo’n gek idee was. “Natuurlijk wilde ik niet dat hij zou weggaan, hij is nog heel jong. Als moeder zeg je niet snel: prima, dan ga je maar aan de andere kant van de wereld wonen. Maar ik moest erkennen dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had. Ik heb mijn gevoel opzijgezet, hoe moeilijk ook. Je wilt je kind gelukkig zien.”

Leraren met handen in het haar 

Na twee jaar van wikken en wegen hakten ze in goed overleg de knoop door: Noah zou emigreren. Hij zou eigenlijk afgelopen zomer definitief vertrekken, maar in het voorjaar ging het zo slecht met hem dat ze besloten hem eerder te laten gaan.

“Hij was alleen nog maar gefrustreerd op school, wilde niet meer meedoen, kwam thuis te zitten. Ook zijn leraren op het speciaal onderwijs zaten met hun handen in het haar, ze wisten niet meer hoe ze hem konden bereiken. Daarom hebben we per direct het besluit genomen zijn vliegticket om te boeken.”

Charlotte zette haar (toen nog) 13-jarige zoon op het vliegtuig en keerde in haar eentje terug in een leeg huis. “Een kus en een zwaai en dat was het dan. Het duurde even voordat het echt tot me doordrong dat het geen vakantie was en dat hij niet meer terug zou komen. Ik heb expres veel leuke dingen voor mezelf gedaan. De laatste twee jaar met Noah waren behoorlijk intensief geweest. Ik heb met alle liefde voor hem gezorgd, maar het was gewoon heel pittig.”

Eerste verjaardag zonder elkaar 

Noahs 14de verjaardag was de eerste die ze niet met hem doorbracht. “Dat vond ik wel moeilijk, maar zien dat hij het daar zo naar zijn zin had was een hele troost. Er gaan natuurlijk meer belangrijke momenten komen waarop ik hem moet missen. Maar Noah zou tegen mij zeggen: die momenten heeft papa eerder ook allemaal moeten missen. Ik koester de herinneringen die we samen hebben.”

Zelf ook naar Amerika emigreren is voor Charlotte geen optie. “Natuurlijk, het is weleens door mijn hoofd geschoten, want hoe kan ik zo lang zonder mijn kind zijn? Maar ik zou me in Amerika niet thuis voelen. Mijn leven is hier.”

Charlotte en Noah facetimen dagelijks, en ze is van plan volgend jaar een paar weken die kant op te gaan. “Ik wil zien hoe hij daar leeft.” Op den duur is het plan dat hij de zomervakanties in Nederland doorbrengt, maar de wensen van Noah staan daarin voorop. “We gaan alles in goed overleg doen.”

Natuurlijk mist ze haar zoon, en niet zo’n klein beetje. “Maar hoeveel ik hem nu ook mis, ik vond het nog moeilijker om hem zo depressief en ongelukkig te zien. Hij kon hier gewoon niet aarden en was niet meer zichzelf. Ik heb hem uit liefde moeten loslaten.”

Warm bad

Dat ze de juiste keuze hebben gemaakt, ziet ze bijna dagelijks bevestigd via Facetime. “We zijn nu bijna vier maanden verder en ik zie het kind van vroeger weer. Hij bloeit op, is vrolijk, maakt makkelijk nieuwe vrienden en haalt goede resultaten op school.

Hij groeit in South Carolina op in een zwarte gemeenschap, in een boerderijachtige omgeving waar hij zich helemaal op zijn plek voelt. Het is voor hem een warm bad. Voor mij is dat ontzettend fijn om te zien. Ik ben onwijs trots op hoe Noah is omgegaan met alle veranderingen. Ondanks alles staat hij toch positief in het leven.”